De Warmste Week 2024 - Eenzaamheid
In het licht van 'De Warmste Week' en het centrale thema van eenzaamheid, deel ik een persoonlijk hoofdstuk uit mijn boek '3 maanden toch? Mijn leven als partner van een burn-out slachtoffer'.
Dit hoofdstuk, getiteld 'Eenzaamheid', is een openhartige reflectie op de subtiele maar diepgaande impact van eenzaamheid, zelfs wanneer men omgeven is door anderen. Het is een eerbetoon aan de veerkracht en het herstelvermogen van de menselijke geest.
Laten we samen de stilte doorbreken die vaak rond dit onderwerp hangt. Door onze verhalen te delen, kunnen we een licht werpen op de schaduwen van eenzaamheid en een gemeenschap opbouwen waar iedereen zich gezien, gehoord en verbonden voelt.
“I am a Lost Boy from Neverland Usually hanging out with Peter Pan” Lost Boy - Ruth B
Korte inhoud boek
Op maandag 21 januari 2019 wordt mijn partner onderuit gehaald door burn-out, letterlijk en figuurlijk.
Nu vraag ik mij af: Ben ik klaar voor dit verhaal? Hoe gaat dit aflopen? Kon dit voorkomen worden? De paniek besluipt mij en grijpt mij bij de keel. Zal deze situatie onze relatie kapot maken of brengt ze ons juist dichter bij elkaar?
Welkom in onze rollercoaster. Stap in het wagentje zonder veiligheidsriemen en voel de kriebels in je buik. Kijk hoe het wagentje zachtjes aan naar een hoog punt wordt getrokken. Vervolgens begint de tocht razendsnel naar beneden met op het einde een onverwachte wending. Gaan we naar links, gaan we naar rechts, we weten het niet op voorhand.
Dit boek is voor mij een verwerkingsproces, maar ook een boodschap naar de maatschappij dat de mens kwetsbaar is, zelfs breekbaar. Wat gebroken is, kan deels worden hersteld, maar je krijgt het steeds anders terug. In mijn geval Sally versie 2.0, zoals zij dit zelf zegt ;-)
Hoofdstuk Eenzaamheid
Het is eenzaam wanneer je partner een burn-out heeft. Je voelt je alleen gelaten met je gevoelens en zij kan je niet meer begrijpen. Je voelt je machteloos omdat je niets kunt doen om haar te helpen. Je voelt je verdrietig omdat je weet dat het niet goed gaat met haar en je wilt dat zij beter wordt. Je voelt je angstig omdat je niet weet wat de toekomst brengt en je bang bent dat je partner zichzelf iets aandoet. Je voelt je eenzaam omdat je geen steun hebt van haar en je voelt je alleen in deze situatie.
De voorbije jaren had ik mezelf flink ingespannen om voor ons beiden te zorgen, maar dat heeft ook een keerzijde in je leven.
Het lijkt vreemd, omdat we altijd samen waren en plots voel je je heel alleen. De eenzaamheid begon door te wegen. Ik had het gevoel dat ik nergens bijhoorde, omdat ik er altijd moest zijn en dat maakte me soms heel ongelukkig.
Ik herinner me nog goed de personeelsfeesten waar ze nooit meer bij kon zijn omwille van drukte, harde muziek, kortom het teveel aan signalen op een te korte tijdspanne. Ikzelf was die dagen wel aanwezig tussen de honderden collega’s die allemaal lachten, dansten en praatten. Overal kon en mocht ik erbij staan voor een gezellige babbel, een glimlach en een vriendelijke groet. Toch was ik eenzaam in de grote groep van mensen die me met veel vriendschap omarmde. Daarom was ik steeds blij dat ik mee mijn schouders onder de organisatie kon zetten, zodat ik even dingen kon vergeten en een andere focus kan leggen.
De dagen gingen soms langzaam voorbij. Ik probeerde te lezen, te tekenen, te schrijven aan dit boek, maar ik kon me niet concentreren. Ik zat voortdurend te denken aan haar. Wat voelt zij? Wat denkt zij? Het was zo frustrerend dat ik niet altijd contact met haar kon hebben, omdat ze in een andere wereld zat, omwille van medicatie en vermoeidheid.
Ik heb soms gehuild zonder dat iemand het zag. Ik had het gevoel dat ik helemaal alleen was in de wereld.
Na een tijd waren er weer contactmomenten, maar ik wist dat de eenzaamheid nog zou terugkomen. Mijn partner was nog altijd uitgeput en ik kon haar niet helpen.
In de zoektocht naar informatie kwam ik bij de anti-zelfhulpboek van Marijn Sillis – “Ik dacht dat ik wist wat burn-out was tot ik er een kreeg”. Dit boek bracht me al zeer dicht bij hoe ze zich zou kunnen voelen. Ik geef hem dan graag mee als leestip op het einde van dit hoofdstuk.
De eenzaamheid heeft stevig op mij ingebeukt, maar ik probeerde er niet aan te denken. Ik hoopte maar dat deze donkere periode snel voorbij zou gaan.
Als Sally dit leest, weet ik dat ze zich schuldig zal voelen, maar ik wil dit gevoel niet verzwijgen, niet voor haar, maar ook niet voor jou, de lezer.
Vandaag de dag ben ik nog telkens alert voor vele zaken, waardoor er weinig tijd overblijft om contacten te blijven onderhouden met vrienden.
Ik heb soms gehuild zonder dat iemand het zag. Ik had het gevoel dat ik helemaal alleen was in de wereld.
De afspraken die nu op onze agenda staan, worden in mijn hoofd vele malen geanalyseerd op verschillende aspecten, zoals drukte, gevaar, vermoeidheid en emoties.
Zo zullen we steeds de rustige plekjes opzoeken ver van de muziek en het feestgedruis. Wanneer het te laat wordt, zal ik het initiatief nemen om te vertrekken. Indien de discussies aan de feest- of restauranttafel te zwaarmoedig worden, zal ik altijd proberen het opnieuw luchtig te maken.
Zo zal ik steeds vooraan op de trap naar beneden gaan, om te voorkomen dat ze niet valt. Haar attent maken op de alledaagse gevaren, zoals die losliggende steen, de verhoogde borduur of de te snel aankomende wagen.
Het lijkt misschien allemaal overroepen, maar het brengt ook rust in mijn hoofd, zodat ik haar niet opnieuw in een dal breng met onze rollercoaster.
Al deze zaken hebben me dan ook doen besluiten om het in mijn werkwereld over een andere boeg te gooien en komen zelfs van pas in mijn nieuwe functie als Global Event Manager.
Interesse om het volledige boek te lezen?
Bestel hem via Aankoop boek- 3 maanden toch? – Me My Story